Podróż Wyspy Eolskie 3 - Panarea

Idę między domkami, wszystko elegancko urządzone w tym tutejszym stylu, no, takim bogato - tutejszym, nieco poprawionym... Tu domki są najczęściej piętrowe, na dole mieszkanie na górze taras, a wyżej najczęściej jest już inny dom... 

Między domami prowadzi „gminna droga” – szerokości jednego meleksa. Co jakiś czas mija mnie taki pojazd –elektryczna  taksówka, lub popularna tutaj „ape” czyli pszczoła – trójkołowiec bagażowy, na którym często pasażer jedzie na stojąco. Ustępuję im miejsca, przyklejając się do murku...

Wszystko tu jest nie tylko starannie i estetycznie wykończone, ale też bardzo starannie zorganizowane. Idąc drogą zawsze wiemy gdzie idziemy, nie sposób się pomylić. W zasadzie, oprócz ścisłego „centrum” jest jedna droga.

Idę ulicą gminną, podziwiając domy, poczucie gustu, roślinność, pstrykam zdjęcie za zdjęciem. Wszystko tu jest śliczne, urocze, malownicze, czyściutkie i eleganckie.

Znajduję drogowskazy w kierunku pięknych zatoczek – idę tam, kąpię się w pierwszej, w okolicy Drauto, gdzie między głazami jest – tu rzecz niezwykła – zółty piasek!

Potem idę dalej, i dalej. Mijam kolejną, całkiem piaszczystą plażę Caletta dei Zimmati  i idę zgodnie z drogowskazem, który prowadzi do Punta Milazzese i wykopalisk archeologicznych . A widoki jakie mam po drodze są nie do opisania...

Prehistoryczna wioska to fundamenty 23 domostw z XIV w pne. Natomiast  te widoki dookoła!

W dole plaża, widać, że kolor wody jest niezwykły, widzę ludzi nurkujących, ale w zatoce, gdzie można się dostać tylko od wody. Schodzę, i po raz pierwszy biorę aparat i maskę, a potem fajkę. Aparat działa, maska też, ale ta fajka – albo jest do kitu, albo ja nie wiem jak to robić. Fajka wpada do wody, kiedy oddycham, połykam wodę. A miała być z zaworem.(dopiero kilka dni później podpatrzyłam, jak inni mocują fajkę...)

Próbuję zrobić kilka zdjęć z samą maską, i to mi jakoś tam wychodzi, gorzej, że zdjęcia nie za bardzo...(to okazało się już wieczorem, wszystkie są mocno poruszone..., a na drugi dzień okazało się, że aparat przestał działać...)

Drogowskaz prowadzi do Timpone del Corvo, 421 m, góra i punkt widokowy. No i tu się nieźle wpakowałam, góra okazała się prawdziwa, a ja przecież mam przed sobą pojutrze Stromboli i muszę absolutnie być w formie!

Kiedy byłam już prawie na miejscu miałam kryzys i chciałam się wycofać, jednak udało mi się dotrzeć na górę. Zdjęć zrobiłam masę, ale zamęczyłam się niemal na śmierć. Upał, wody miałam za mało, oj, marniutko było!

Potem wreszcie można było pójść w dół, a wcześniej dotarłam do miejsca, gdzie widać było wszystkie wyspy, i jeszcze wybrzeże Kalabrii i Sycylii, i Etnę. Z radością powitałam ścieżkę w dół... Po jakimś czasie pomstowałam na nią i na swoje głupie pomysły... Zejście w dół było jeszcze chyba bardziej męczące niż wejście, a ja stale myślę, czy dojdę do siebie do soboty... Było pięknie, widoki nieprawdopodobne, no i sam fakt, że obeszłam wyspę dookoła, wchodząc na jej najwyższy szczyt! Wyruszyłam z portu, na wschodniej stronie, poszłam w stronę południową, później zachodnią i wróciłam od północy...

Dziś jadłam foccaccię, morele, a wieczorem mozzarellę i pomidory. Zmordowałam się do granic możliwości. Mam nadzieję, że jutro będę się mogła ruszać...

Najpierw znów narozrabiałam: kto tu przyjedzie moim śladem, ostrożnie:

Rano wstałam wcześnie, spakowałam się i przed śniadaniem kupiłam bilet na wodolot. Żeby to zrobić weszłam do kasy z napisem Ustica Lines, bo tą właśnie firmą miałam płynąć. Bileter zapytał: tym o ósmej trzydzieści? Ja przytaknęłam. Był jeden, to co się będę zastanawiać.

Połaziłam trochę i wróciłam na śniadanie, pyszne cappucino, sucharki (pogardziłam) oraz tutejszy chleb, normalne marmoladki i DŻEM NASZEJ ROBOTY – pycha, z tym chlebem! Napchałam się, i dla świętego spokoju sprawdziłam co na bilecie napisane. A tu jak byk – 8.30... Ale zaraz, przecież ja jadę o 9.30, jest już piętnaście po dziewiątej!

Kelner spojrzał na bilet i powiedział – kupiła pani bilet innego przewoźnika! To SNAV, a nie Ustica Lines! No fajnie, przepadło, muszę teraz kupić nowy bilet, 12 euro pofrunęło...

Pożegnałam się i poszłam z plecakiem do kasy. Powiedziałam co się stało i nawet nie pytałam, czy da się to odkręcić. Bileter powiedział – no cóż, spróbuję, może się uda! No i się udało! Dostałam nowy bilet i nawet zwrot różnicy ceny!!!